Wat is er in hemelsnaam aan de hand met mij?

Een jaar geleden emigreerde ik naar Zuid-Frankrijk. Een stap waar ik me al jarenlang op verheugde, maar… ik was niet blij! Daar waar ik vreugde zouden moeten voelen, hing er een wolk van donkerte en zwaarte boven me.

Als oudste boerendochter kende ik in mijn jeugd geen vakanties naar het buitenland, maar het verre onbekende kriebelde. Ik wilde ervaren, ruiken, proeven van die andere culturen en landen.
Rond mijn 26ste zette ik voor het eerst voet in de bergen en toen wist ik het! “Hier wil ik wonen!” Vanuit mijn tenen stroomde de lokroep naar de bergen door me heen.
Bergen doen iets met me. Ze raken me, ze maken me ‘wakker’ en ik kom er tot rust. Die pure oerstilte, die blauwe kleurtonen. Iedere vezel in mij komt tot leven.

Mijn man zag het niet zitten. Althans, niet op dat moment. We spraken erover. Het moest voor ons beiden goed voelen en we creëerden het moment. Rond ons 50ste zou het gaan gebeuren. Als een pijltje op het dartbord zetten we ons doel en hielden we de horizon in de gaten. Hoe en waar het zou plaatsvinden? Geen idee, maar stap voor stap veranderde ons privéleven en onze carrières en als een magneet was het moment ineens daar.

De huizenzoektocht in Frankrijk werd een emotionele rollercoaster. Maar liefst 5 kooptransacties mislukten. *) De 6e was raak en vanaf dat moment ging alles heel snel.
Twee maanden later waren we eigenaar van een prachtige Gasconse Herenboerderij uit 1785. Ons appartement in Nl werd verkocht. De verhuizing van privé en bedrijf vond plaats in 5 delen. Binnen 3 maanden liep de verhuur van ons vakantiehuis, gingen de eerste retraites al van start en op de achtergrond worstelde ik me door het administratieve emigratieproces. Alles stroomde.

Rouw of depressie of in de overgang

Wat doet rouw met je lichaam?

Vorig jaar november was ik in Nl. Ik realiseerde me dat dit écht voor het laatst zou zijn. Ik bezocht die plekken, die restaurants, die mensen die ik nog eenmaal door oude ogen wilde zien. Ik liep iedere dag alleen door de bossen op de Utrechtse Heuvelrug. Ik ademde in en weer uit. Ik nam afscheid. Bewuster dan ik me onbewust was.

Terug in Frankrijk voelde ik me leeg, hol, vermoeid, maar ik kon er niet bij. Wat was er met me aan de hand? Ondertussen regenden het uitnodigingen op onze nieuwe stek; van Nederlanders, Engelsen, Fransen. Overal werden we warm ontvangen en we schoven van het ene diner door naar het volgende feestje. Het was veel en overweldigend.

Rouw of depressie of in de overgang

Wat als rouw niet overgaat?

Ik voelde me steeds ellendiger. Ik kreeg geen tijd om te voelen, om in stilte terug te trekken. Het leek alsof de duvel er mee speelde.
Ik verloor de (maakbare) controle van mijn innerlijke beschermer. Die wijze raadgever die mij overal wel doorheen wist te loodsen en voor wie geen berg te hoog was.

Ik werd kwetsbaarder. Het enige wat ik nog wilde was naar binnen en vanuit die diepere laag mijn nieuwe wereld tegemoet treden.
Een groot deel van alle ontmoetingen verliep op die laag, maar… er werd ook geprikt, geschuurd, gepord door expats die ons als bedreiging zagen. Scherpe opmerkingen, honende uitspraken. Ze sneden als een scherp zwaard door mijn ziel en ik kon me niet langer verweren.

Rouw of depressie of in de overgang

Is rouw hetzelfde als depressie?

Ons hele terrein lag op de kop. De hele winter lag ik op mijn knieën en raapte ik stenen, glas, puin van ons aankomende gazon. Met ‘mijn poten in de klei’, filosofeerde ik erop los.

Een depressie voelde anders. Dagen vol donkerte, waarin ik hoopte dat de zon niet meer op zou komen, kende ik helaas al. Rond mijn 30ste kreeg ik een aantal pittige levenslessen voor mijn kiezen. Het gevoel van nu, dat was geen depressie.
In de overgang dan? Gingen mijn hormonen met me op de loop?
Mwah, dat voelt ook anders. Ook die emotionele pieken en dalen had ik al ervaren.

Toen daalde het besef in: IK WAS VERDORIE IN DE ROUW!!! In de rouw door het verlies van een tijdperk, van mijn geboorteland, van alles waar ik 50 jaar bloed, zweet en tranen aan had gegeven. Ik zat er middenin en de onverwerkte rouw symptomen hadden me volledig in de greep en ze verzwolgen me.

Dat besef… wát een verademing! Ik verwelkomde het met wijd gespreide armen. Ik dook in die bubbel van rauwe pijn, ik ademde het in en werd elke beurse plek gewaar.

Rouw of depressie of in de overgang

Hoe lang duurt de ergste rouw?

In mijn jeugd bestonden geen emoties. Natuurlijk waren ze er wel. In ons gezin in ruime overvloed zelfs, maar er werd niet over gepraat en zeker niet iets mee gedaan. Ik had geen ervaring met rouwen, met bewust verlies, met afscheid nemen en de verwerking ervan.

Nu ik dit zó puur kon voelen en het kon omarmen, ging het snel. De acceptatie loodste me door de rouw naar de volgende fase… de ZINGEVING.

Mijn leven in Nl is zinvol geweest, de relaties voluit, de verbindingen intens, de lessen van waarde, de ontwikkeling noodzakelijk.
Ik stond stil in het moment en ik verzamelde alle momenten die door mij heen schoten. Als glazen knikkers pakte ik ze op, keek, voelde, ervaarde en borg ze koesterend op.
Langzaam vertragen en verstillen. Het was goed zo. Het is goed zo.

Ik keek met een andere blik naar de onverwerkte rouw symptomen die ik al maandenlang meedroeg. Met respect en erkenning, legde ik de rouwmantel af en borg hem zorgvuldig op. Er
komt een tijdstip dat ik hem weer nodig heb. Dan herken ik hem en weet ik waar hij op mij wacht.
Deze waardevolle cirkel van verdriet, depressie, rouw, acceptatie en zingeving was een uitnodiging om terug te gaan naar mijn basis en te reflecteren, te voelen, te beseffen. Welke waarden, gevoelens (h)erkende ik nog in mijzelf. Wat liet ik achter en wat nam ik mee?

👉 Hoe ga jij om met rouw en zingeving?

Het gevoel van bevrijding dat ik sindsdien ervaar doordat ik heel bewust de switch kon maken van hoofd naar hart, die gun ik jou ook. Ik gun het je dat alles weer in balans gaat komen, doordat je emotionele blokkades en oude patronen kunt helen.

Heb jij met VERDRIET, DEPRESSIE of ROUW te maken en kom je er alleen niet uit? Op een prachtige locatie aan de voet van de Franse Pyreneeën organiseren wij PRIVÉ RETRAITES in Frankrijk voor diegene die een plek zoeken waar je tot jezelf kunt te komen om innerlijke rust en meer diepgang te ervaren.

Via onze fundamentele coachtrajecten begeleiden we je op Domaine l’Arpent ‘van uitzicht naar diep inzicht’. Tijdens deze persoonlijke coachingsreis word je door ons intensief begeleid en optimaal ondersteund in jouw veranderingsproces.

*) Zie ook mijn boek ‘Onze Pelgrimstocht op de Franse huizenmarkt’ waar ik de teleurstellingen, bedrog en misleiding beschrijf, maar ook de speelbal in het krachtenveld van tegenstrijdige emoties en gevoelens waarin we terecht kwamen.

Wil je meer verhalen over ons of over onze aanpak lezen? Hier vind je alle blogs.